Honderdvijftig dagen lang heersen de wateren over de aarde (Gen. 7:24). Daarna liet God de wateren dalen. Niet ineens. Eerst stopte de regen en de “kolken der waterdiepte”, waarna het water “gestadig”, dus rustig, wegliep.
De “kolken der waterdiepte” is een interessante uitdrukking. Letterlijk vertaald zou daar “bron” staan, dus een plaats waar het water vandaan komt. We weten dat er enorme hoeveelheden water onder de aarde zijn. Denk maar aan ons grondwater. Veel bewoners van Nederland hebben daar last van als het waterpeil te hoog komt en het grondwater de kruipruimte van hun huis binnenkomt.
Ook zijn er meerdere ondergrondse meren bekend. In 2003 is er nog één in China ontdekt, dus de kans is groot dat er nog een aantal onbekende zijn ook. Dat het water vanuit de aarde omhoog kwam is dus op zich niet eens zo gek. Gezien de enorme hoeveelheden water die er mogelijk ondergronds aanwezig zijn, zouden de gevolgen makkelijk desastreus kunnen zijn.
Dan weten we ook nog dat er nog veel grotere hoeveelheden water in het heelal zijn. Nu zijn er ook mensen die claimen dat “de ruimte” nep is, en dat we omgeven worden door een enorme hoeveelheid water, maar dat denk ik niet. Dat er op andere plaatsen in het heelal water wordt gevonden is echter geen verrassing.
Ararat
De wateren nemen dus geleidelijk af, en op de zeventiende dag van de zevende maand blijft de Ark steken op de berg Ararat. Het is nog maar de vraag of dit dezelfde berg is als die in de Bijbel zo genoemd wordt (eigenlijk lijkt de berg Judi een grotere kanshebber), maar wel is duidelijk dat er op de berg Ararat in Turkije een “grote houten constructie” onder het ijs is gevonden. Waarom daar verder niets mee gebeurd is, is natuurlijk de vraag, maar het schijnt – als ik lieg dan lieg ik in permissie – dat de Turkse overheid geen vergunningen meer afgeeft voor expedities in dat gebied. Ook is het door de hoge ligging op 4000 meter geen makkelijk begaanbaar terrein.
Het standpunt van (momenteel islamitische) overheid van Turkije is niet heel begrijpelijk, want ook de islam kent een variant op de Bijbelse Ark.
Noach wacht 40 dagen voordat hij het venster van de Ark opent. Waarom hij 40 dagen wacht staat er niet. Ook in de commentaren kom ik daar weinig over tegen. Wel weten we dat 40 een getal is wat we vaker tegen komen in de Bijbel. In het vorige hoofdstuk liet God het 40 dagen en 40 nachten lang regenen. Het volk Israël zwerft 40 jaar door de woestijn. Mozes bleef 40 dagen en 40 nachten op de berg. De verspieders waren 40 dagen in het land, om een paar bekende voorbeelden te noemen.
Raaf en duif
Noach laat eerst een raaf uit. “Deze vloog heen en weer” (Gen.8:7). Letterlijk staat er dat deze “in en uit” vloog. Hij kwam dus keer op keer bij de Ark terug. Op aarde was nog geen rustplaats (en voedsel?) te vinden voor hem. Een raaf is een aaseter. Er is dus best kans dat hij voedsel in overvloed vond, drijvende op het water, maar voor zijn rust moest hij toch steeds bij de Ark terug komen. Toen de raaf niet meer terugkwam had Noach dus een indicatie dat de raaf inmiddels ook een rustplaats had gevonden.
Na de raaf stuurde Noach de duif naar buiten. Een duif is geen aaseter, en de duif kwam dan ook terug toen er nog geen voedsel voor haar te vinden was. Pas toen de duif terugkwam met een vers olijfblad, wist Noach dat de natuur zodanig hersteld was, dat ze bijna naar buiten konden, maar ook de duif vond nog geen rustplaats.
Het bijzondere van de olijfboom is, volgens een commentaar wat ik voor deze studie gelezen heb, dat deze ook onder water groeit! De olijfboom is dus een van de eerste bomen die na een zondvloed weer vrucht zal gaan geven.
Eigen initiatief of wachten op God?
In al deze verzen lezen we niets over God. Alle handelingen lijken Noach’s eigen initiatief te zijn. Wat mij wel opvalt is dat Noach steeds zeven dagen wacht tot hij weer een poging doet. In Gen. 8:13 lezen we dat de wateren opgedroogd zijn en dat Noach het luik verwijderd. Zeg maar op 1 januari van het 601e jaar na het begin van Noachs leven. Neem deze datum nu niet letterlijk, want de jaartelling in de Bijbel loopt anders.
Noach verwijderd wel het luik, maar we lezen nog niets over de dieren. Dus Noach neemt op bepaalde gebieden wel eigen initiatief, maar in andere gevallen wacht hij. Hoe hij dat onderscheid had wordt niet duidelijk, maar hij wacht op God als het gaat om het verlaten van de Ark of het vrijlaten van de dieren. (Gen. 16).
Mag ik stellen dat dat een beslissing was die hun leven veranderde? Dus mogen we stellen dat het verstandig is om zelf actie te ondernemen op allerlei gebieden, maar dat het voor levensvragen verstandig is om op God te wachten? Lees het hoofdstuk nog eens rustig door en zie hoeveel geduld Noach moest hebben. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben. Geduld is een gave van de Geest en een gave die we tegenwoordig zo missen. Iedereen wil alles maar gelijk hebben.
“Vandaag voor 23:59 besteld, is morgen in huis”. Of je betaalt iets meer en krijgt het dezelfde nog met een koerier thuis bezorgd. Is dat echt nodig? Ik denk in 99,9% van de gevallen totaal niet, maar het is kenmerkend voor het ongeduld van de moderne mens. Die vervolgens wel dagelijks uren in de file staat om van huis naar werk te komen of anders om.
Gehoorzaamheid
Noach ging uit de Ark (Gen. 8:18). Enerzijds kun je denken dat hij blij was dat hij eindelijk van die boot af kon, maar aan de andere kant was het natuurlijk inmiddels ook wel zijn (t)huis geworden. Maar Noach is gehoorzaam, en God zegt ook expliciet
Ga uit de ark, gij en uw vrouw en uw zonen en de vrouwen uwer zonen met u;
(Gen 8:16)
Het was dus niet de bedoeling dat er iemand in de Ark zou blijven. Dan denk ik heel praktisch. Je hebt 80 – 100 jaar aan een Ark gebouwd, daar een jaar in gewoond en geleefd, en dan moet je hem na grofweg een jaar achterlaten. Dat lijkt de moeite haast niet waard te zijn geweest! Maar Noach geeft geen commentaar en neemt zijn hele familie mee de Ark uit. (Gen. 8:18).
Ook alle dieren vertrekken uit de Ark. Noach zal de hokken open hebben gemaakt en zij trokken de wijde wereld in (Gen. 8:19)
We lezen nergens dat Noach een opdracht kreeg, maar in Gen. 8:20 staat dat hij een altaar bouwde en daar brandoffers op bracht. Hij moest van alle reine dieren 7 paren mee nemen de Ark in (Gen. 7:2). Er waren dus genoeg dieren om een offer te brengen, anders waren de reine dieren gelijk uitgestorven geweest. Was dit een test voor Noach omdat we nergens lezen dat het in opdracht van God was?
Opmerkelijk einde
In de verzen 21 en 22 vallen mij weer een paar dingen op. Op de eerste plaats heeft de Here welbehagen in het offer van Noach en belooft dat Hij de aarde niet weer op een dergelijke manier zal vervloeken om de mens!
Ook lezen we hier
het voortbrengsel van des mensen hart boos is van zijn jeugd aan,
(Gen. 8:21)
De mens wordt dus niet in onschuld geboren, zoals men tegenwoordig beweert! Een songtekst van een christelijke band zegt ook dat wij kinderen hun slechtheid niet hoeven te leren, maar we moeten ze wel leren om te delen, om te geven, om lief te hebben. Van nature is elk kind egoïstisch. Vraag maar eens een vriendje of vriendinnetje om te komen spelen en laat kinderen hun gang gaan. Te vaak eindigt het in ruzie. Ook de kreet “MIJN!” zal mening ouder, zeker met meer kinderen, bekend in de oren klinken.
Ook een bekende uitspraak:
Als je de koektrommel leeg wilt hebben, moet je je kinderen verbieden om er uit te eten
Deze uitspraak is gebaseerd op ware feiten…
Maar desondanks krijgen we de belofte
Voortaan zullen, zolang de aarde bestaat, zaaiing en oogst, koude en hitte, zomer en winter, dag en nacht, niet ophouden.
Gen 8:22
Hoe de aarde wel tot zijn einde gaat komen, komt heel veel later in de Bijbel aan de orde. Maar we leven nog steeds onder de belofte dat de aarde, ondanks haar vervloekte staat, naast doorns en distels, ook voldoende eten zal blijven geven!
Langzaam maar zeker gaat het normale leven zich herstellen, maar daar lezen we meer over in het volgende hoofdstuk.
Nog geen reacties