Wetenschappers van Harvard berekenden dat de vroege oceaan 1 tot 2 keer groter was.
In 1995 kwam Universal Studios uit met wat op dat moment de duurste film was die ooit was gemaakt: “Waterworld“. Een film die speelt in de verre toekomst als de planeet aarde bijna volledig door water bedekt zou zijn en de overgebleven bewoners slechts kunnen dromen van mytisch droog land. Haal het toekomstgedeelte, het exorbitante budget, de kettingrokende piraten, en Kevin Costner met kieuwen en de film zou een punt kunnen hebben.
Volgens een nieuwe, door Harvard geleid onderzoek naar geo-chemische berekeningen over de capaciteit van de watervoorraad van het binnenste van de planeet, suggereert dat de oeroceaan van de aarde “3 tot 4 miljard jaar geleden”, één tot twee keer zo groot was dan hij tegenwoordig is en dan mogelijk de hele aardoppervlakte bedekt was met water.
“Het hangt af van de omstandigheden en parameters die we in het model bekijken, zoals de hoogte en de verdeling van de continenten, maar de oeroceaan zou meer dan 70 – 90% van de jonge continenten hebben bedekt.”, zei Junjie Dong, een wetenschapsstudent van de “Earth and Planetary Sciences” op de “Graduate School of Arts and Sciences”, die de studie leidde. “In extreme scenarios, als we een oceaan hebben die twee keer zo groot is dan de hoeveelheid water die we nu hebben, dan zou al landmassa die we op de jonge aarde hadden bedekt kunnen zijn.”
Het onderzoek werd eerder deze maand gepubliceerd in “AGU Advances”. Het zet vraagtekens bij de al lang levende aanname dat het volume van de oceanen op aarde niet veel is veranderd sinds de formatie van de planeet. Ten diepste duikt het onderzoek in het begrijpen de oorsprong van water en de geschiedenis van de ontwikkeling van de hoeveelheden.
“In de geologische gemeenschap, biologische gemeenschap en zelfs in de astronomische gemeenschap is iedereen geïnteresseerd in de oorsprong van het leven en water is één van de belangrijkste elementen waar rekening mee moet worden gehouden.”, zei Dong.
Onderzoekers zochten niet naar tekenen van vloeibaar water, maar haar chemische equivalent, zuurstof- en waterstofatomen, die zich in het binnenste van de aarde verbonden. Ze vergeleken alle data die ze in de wetenschappelijke literatuur konden vinden over mineralen waar dit in voorkwam en gebruikten de gegevens om te berekenen hoeveel water er in de aardkorst zou kunnen zijn. Dat is het grootste deel van het binnenste van de aarde. Dat getal noemen we de “wateropslagcapaciteit van de aardkorst” en veranderd naarmate het binnenste van de aarde verder afkoelt.
De groep berekende wat dat aantal vandaag zou kunnen zijn en hoeveel er een paar miljard jaar geleden opgeslagen zou kunnen zijn om te zien hoe dat aantal was veranderd. De capaciteit was toen significant lager.
Wetenschappers vergeleken deze aantallen daarna met geochemische schattingen van de hoeveelheid water in de mantel op dit moment. Analyses wezen uit dat werkelijke hoeveelheid water nu waarschijnlijk hoger is dan de maximale capaciteit van de mantel een paar miljard jaar geleden, wat betekent dat het water van tegenwoordig niet in de mantel van een paar miljard jaar geleden zou hebben gepast. Dit wijst er op dat het water ergens anders was: op het oppervlakte van de aarde. Volgens de berekeningen van de onderzoekers zou de hoeveelheid water dat in de mantel van de aarde zou zijn gegaan potentieel net zoveel zijn als de huidige oceanen bij elkaar.
“In the geology community, biology community, and even in the astronomy community, they are all interested in the origins of life, and water is one of the most important key elements that has to be considered.”Junjie Dong, Ph.D. student in Earth and Planetary Sciences
“In de geologische gemeenschap, biologische gemeenschap, en zelfs in de astronomische gemeenschap, is iedereen geïnteresseerd in de oorsprong van het leven, en water is een van de belangrijkste elementen waar naar gekeken moet worden.” Junjie Dong, Ph.D. student in Aarde en Planetaire Wetenschappen
“In de loop der tijd is er water in het binnenste van de aarde gevallen, wat voor de hand ligt omdat er bij de tektonische platen sommige platen op het oppervlakte van de aarde dalen en in het binnenste van de aarde zakken waarbij zij water meenemen.”, zei Rebecca Fisher, de Clare Boothe Luce assistent professor van Aarde en Planetaire Wetenschappen en de andere hoofdauteur van het onderzoek. “Er is eigenlijk geen andere plaats waar dat water vandaan kon komen behalve de oceanen op de oppervlakte, dus dat wijst er op dat de oceanen vroeger groter waren.”
Dit onderzoek is niet het eerste dat suggereert dat de aarde een waterwereld is geweest, maar onderzoekers denken dat dit wel het eerste onderzoek is dat kwantitatieve bewijzen levert voor de opslagcapaciteit van de mantel.
De onderzoekers wijzen op een aantal voorbehouden in het onderzoek, waarvan de belangrijkste is dat de data over de mineralen die gebruikt zijn om de hoeveelheid water in de mantel van de planeet te bepalen gelimiteerd is als het over diepere delen gaat, die duizenden kilometers diep gaan.
In hun volgende project kijken Dong en Fischer naar Mars. Ze zijn van plan om een vergelijkbaar model te gebruiken om de hoeveelheid water te bepalen die in het binnenste zou kunnen zijn opgeslagen.
“Bewijs lijkt er op te wijzen dat de jonge Mars een aanzienlijke hoeveelheid water op haar oppervlakte had.”, zei Dong. “We willen onderzoeken of dat oppervlaktewater gerelateerd is aan het water dat mogelijk in het binnenste is opgeslagen.”
Dit onderzoek werd gesteund door het “National Science Foundation”, het “European Research Council”, en een “James Mills Pierce Fellowship” van de “Graduate School of Arts and Sciences”
Bron: Harvard Gazette
Nog geen reacties