Er doen veel bijzondere verhalen de ronde over de militaire overwinningen die Israël behaalde in haar jonge geschiedenis. Dat kan ook haast niet anders want dit kleine landje heeft zoveel oorlogen en aanvallen overleefd, daar moet iets bijzonders aan de hand zijn.
In dit vertaalde artikel 17 bijzondere, miraculeuze overwinningen.
- De slag bij Mishmar HaEmek
Op 4 april 1948 waren de kansen voor Israël niet gunstig. Tegen een overmacht van tien tegen drie en terwijl artillerie granaten op hen neer regenden, presteerden een paar honderd Joodse bewoners en soldaten het om een troepenmacht van 1000 soldaten van het Arabische Bevrijdingsleger tegen te houden. De arabieren vielen de kibboets Mishmar HaEmek aan, met de bedoeling om deze in te nemen vanwege de strategische ligging tussen Jenin en Haïfa. Alle hoop leek verloren, maar overgave was geen optie. Op miraculeuze wijze wisten de Joodse soldaten de aanval in te zetten en de Arabische dorpen rond de kibboets in te nemen. Deze aanval leidde tot de terugtrekking van het Arabische Bevrijdingsleger tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog.
- De slag om Katamon
Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog trokken Israëlische strijdkrachten Katamon, een strategische positie in Jeruzalem, binnen. Israël was er twee dagen eerder niet in geslaagd om deze positie terug te veroveren op de Arabische strijdkrachten die het in handen hadden. Deze keren namen de Israëlische troepen snel het klooster in dat door de Arabische strijdkrachten als basis werd gebruikt. Ze dachten dat dat het einde van de strijd zou zijn. Een paar uur later volgde echter een felle tegenaanval. Hoewel het lukte om de Arabieren tegen te houden raakten de voorraden van de Palmach op. Daarnaast leden zij zware verliezen, onder meer de Peletonscommandant Raful Eitan die in zijn hoofd werd geraakt. Ze moesten terugtrekken, maar het was geen optie om een soldaat achter te laten die gemarteld en verminkt zou worden.
Er werd besloten dat de gewonden die zich niet terug konden trekken in een kamer met explosieven zouden worden gezet. Twee soldaten zouden achter blijven en de explosieven tot ontploffing brengen als de Iraakse troepen het klooster zouden bereiken.
Ook de vijandelijke troepen hadden zware verliezen geleden en ook hun munitie raakte op. Hun overgave stond voor de deur, maar dat wisten de Israëlische troepen in het klooster niet. De Israëlische soldaten waren onderweg naar de deur, toen opeens de woorden “niet terugtrekken” uit een radio klonk waarvan iedereen dacht dat die kapot was.
De Arabieren trokken zich terug. De Israëlieten bleven en versterkingen kwamen om de gewonden te behandelen. Raful, de commandant, overleefde wat een fatale wond had moeten zijn en was een half uur later terug in de strijd! Dit was, naast de overwinning, niet meer en niet minder dan een wonder.
- De slag om Safed
In 1948, terwijl hun soevereiniteit over Palestina ten einde liep, droegen de Britse troepen strategische posities in de stad over aan zwaar bewapende Arabische troepen. De Israëlische strijdkrachten vochten maandenlang tegen een overmacht van zowel aantal als bewapening om Safed in te nemen. Eind april werd een stuk artillerie met de bijnaam “De Davidka” aan de Joden geleverd. Verrassend ineffectief bleek de meest opvallende eigenschap van de Davidka de enorme herrie die hij produceerde te zijn.
Al snel ging in Arabische kringen het gerucht rond dat de Joden een atoombom hadden gekregen en de hele Arabische gemeenschap vertrok die nacht. Met hun vertrek verdween ook de moraal bij de Arabische troepen en de Haganah kon de stad veilig stellen.
- De herovering van de berg Sion
Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog vocht het Israëlische peleton van Ira Rappaport tegen het Jordaanse leger om de berg Sion en raakte door honderden soldaten omsingeld met nog slechts 25 kogels. Terwijl een droevig einde nabij leek, spraken de mannen af dat zij met een knal zouden eindigen en elke laatste kogel goed te benutten. Toen, op het moment dat het kleine peloton het onvermijdelijke onder ogen moest zien, gebeurde er iets bijzonders. De Jordaanse soldaten lieten hun wapens vallen en renden opeens weg, “Abraham!” schreeuwend. Een paar jaar later ontmoette Ira een bekende die een niet voor de hand liggend antwoord had over wat er nou echt was gebeurd die dag. Dit was een voormalig Jordaanse soldaat die tegen Ira had gevochten op Sion. Volgens hem was zijn leger getuige van een visioen van Abraham die de Joden verdedigde in de lucht boven het Israëlische peloton en hadden zij geen andere keuze dan hun wapens laten vallen.
- De redding van de kibboets
Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog namen 24 zelfgemaakte Israëlische gepantserde vrachtwagens en auto’s een verkeerde afslag op weg naar een belegerde kibboets. Zij reden de grens over en kwamen per ongeluk in Libanon terecht. Ze realiseerden zich hun vergissing toen zij twintig splinternieuwe Syrische gepantserde auto’s tegen kwamen die met dozijnen Syrische bevoorradingstrucks met munitie en artillerie op weg waren. De Israëlieten openden direct het vuur op de eerste Syrische truck en raakten een tank gevuld met benzine, waardoor een explosie ontstond. Daardoor vloog de volgende truck, geladen met handgranaten, in brand. Stuk voor stuk explodeerden de trucks in het Syrische konvooi. De luide knallen werden mijlenver gehoord en de bange Syriërs verlieten hun vracht. De Israëlieten hadden precies genoeg mensen om de veroverde gepantserde voertuigen en Syrische wapens terug te rijden. Tegen de tijd dat zij eindelijk bij de kibboets aan kwamen waren de Arabische belegeraars al vertrokken. Blijkbaar hadden zij geruchten gehoord dat de Israëlische strijdkrachten Libanon binnen waren gevallen en vluchtten terug naar Syrië.
Zo redde het neme van één verkeerde afslag een hele kibboets.
- De aanval op Degania
Kort na de Onafhankelijkheidsoorlog vielen bijna alle bij Tel al-Qasr gestationeerde Syrische troepen één van de oudste Israëlische kibboetsen aan, Degania Alef (A) en Degania Bet (B). Zij gebruikten daarbij 200 gepantserde Syrische voertuigen waaronder 45 tanks. Zonder enige artillerie hadden de ongeveer 70 Israëlieten (waarvan de meesten bewoners van de kibboets waren en dus geen getrainde soldaten) geen schijn van kans om de optrekkende Syrische strijdkrachten tegen te houden, maar ze waren niet van plan om zich zonder gevecht over te geven.
Toen de Syrische tanks Degania Alef naderden, begonnen de minimale Israëlische strijdkrachten met het gooien van molotov cocktails en zowaar gooide een Israëlische soldaat een voltreffer op de eerste naderende Syrische tank. Opeens draaide de hele Syrische colonne om en vluchtte, waarschijnlijk gelovend dat Israël een grote voorraad anti-tank wapens had.
Toen de Syriërs Degania Bet aanvielen hadden de Israëlieten verbazingwekkend weinig wapens, maar zetten snel twee antieke Franse kanonnen in elkaar en gebruikten deze goed tegen de Syrische 75 mm kanonnen en 60 en 81 mm mortieren. Het gebruik van het kleine beetje Israëlische artillerie moet de Syriërs overvallen hebben. Waarom zouden zij zich anders terug hebben getrokken terwijl zij een grote overmacht hadden?
- De voorkomende aanval
In 1967 begon Egypte grote aantallen strijdkrachten en zware artillerie naar de Sinaï woestijn te verplaatsen. Daarnaast sloot Egypte de Straat van Tiran voor Israëlische schepen en iedereen die militair materieel naar Israël bracht. Dit was een oorlogshandeling. Toen Egypte, Syrië en Jordanië een pact sloten en hun legers in hoogste staat van paraatheid brachten was duidelijk dat een conflict onvermijdelijk was.
Israël had hele slechte kansen. Maar de “Rebbe” verklaarde vol vertrouwen “God beschermd hen (de inwoners van Israël)” en “De Israëlieten zullen met opmerkelijk succes uit de huidige situatie komen”. En hun succes was meer dan opmerkelijk, het was wonderlijk. Tweehonderd IAF vliegtuigen vlogen naar Egyptische luchtmachtbases en hadden neergeschoten moeten worden. Ondanks dat zij erg laag vlogen om de Arabische radar te ontlopen, kon een Jordaanse radarpost het ongebruikelijke grote aantal naderende vliegtuigen wel zien.
Jordanië verstuurde direct het bericht “Inab”, een code voor oorlog, naar Egypte. Wonderlijk genoeg waren de Egyptische frequenties voor codering net een dag eerder gewijzigd en de Jordaanse nog niet geüpdatet. Maar toch was het wonder van verrassing niet voldoende. De Egyptische luchtdoelafweer was meer dan voldoende om alle aanvallende Israëlische vliegtuigen te vernietigen.
Het grote wonder was echter dat de order om deze raketten af te vuren nooit werd gegeven. Israël voltooide haar missie en schakelde de helft van de Egyptische luchtmacht uit, 204 vliegtuigen, waarvan het merendeel was gestationeerd in de Sinaï woestijn en zich opmaakten om Israël aan te vallen. Met deze slag begon de Zesdaagse Oorlog.
- De slag om Ammunition Hill
Deze slag om een zwaar versterkte Jordaanse militaire post in Oost-Jeruzalem was mogelijk de felste slag van de Zesdaagse Oorlog van 1967. In plaats van een luchtaanval, waarmee de Israëlische zege zeker zou worden gesteld, koos men voor een grondaanval met paratroopers, om het risico op burgerslachtoffers te minimaliseren.
De Israëlische strijdkrachten hadden echter verkeerde informatie en dachten dat de heuvel door één enkel Jordaans peloton verdedigd werd en hielden geen rekening met de talloze ondergrondse bunkers die over Ammunition Hill verspreidt lagen en de strijd zo lastig maakten.
Ze stuurden slechts eenderde van het aantal troepen dat ze hadden moeten sturen. Dit is het soort serieuze fout dat het leger een veldslag kon kosten en mogelijk de hele oorlog, maar niet Israël. Ondanks hun misinformatie won Israël deze slag op wonderbaarlijke wijze in slechts vier uur!
Ammunition Hill is nu een nationaal monument.
- Kusseima
Om de Zesdaagse oorlog te winnen moest Israël de zwaar versterkte Egyptische buitenpost Kusseima innemen. De Egyptenaren waren in bezit van krachtige strijdkrachten die in staat waren om een geweldige klap uit te delen, terwijl de Israëlieten moe waren van een hele dag strijd. Toen de IDF dichterbij kwam, hoorden ze zware explosies. Toen ze ter plaatse kwamen zagen ze dat de Egyptenaren hun materieel hadden vernietigd en om onduidelijke reden de basis hadden verlaten.
Terwijl de dag vorderde werd duidelijk dat de Egyptenaren veel van hun buitenposten hals over kop verlieten en hun voorraden mee namen. Een mysterieus rapport was van Egyptische soldaten die, toen zij de Israëlische grens naderden, een gigantische hand uit de lucht zagen komen. Zij werden doodsbang en vluchtten de andere kant en konden niet ontkennen dat zij getuige waren van een bovennatuurlijke gebeurtenis.
- Jeruzalem heroveren
Op 5 juni startte een periode van dagen zware strijd door de oude stad van Oost-Jeruzalem. Op 7 juni viel er een oorverdovende stilte over de stad, toen het Syrische vuren stopte. Het was te stil en Israëlische troepen werden er op uitgestuurd om te zoeken naar een val. Maar, hun rapport vertelde niet over een val, maar over een wonder.
De stad was leeg en veilig door alle materieel dat het Syrische leger achter had gelaten. De Israëlische strijdkrachten gingen Oost-Jeruzalem binnen en veroverden de Tempelberg en bereikten de Westelijke Muur zonder één schot te lossen.
De mensen van Israël waren al meerdere keren terug geweest in hun land, maar hadden Jeruzalem nog nooit volledig heroverd, … tot 8 juni 1967. Op deze dag had Israël niet alleen het land, maar had haar heiligste stad Jeruzalem, voor het eerst sinds bijna 2000 jaar.
“Zo zegt de HERE: Ik keer weder tot Sion en Ik woon binnen Jeruzalem; Jeruzalem zal de stad der trouw, en de berg van de HERE der heerscharen zal de berg der heiligheid genoemd worden. (Zacharia 8:3)”
- De aanval op de Golan Hoogvlakte
Aan het einde van de Zesdaagse Oorlog moest Israël, om de Golan Hoogvlakte te heroveren, een strijd bergopwaarts voeren tegen een zwaar ingegraven en goed versterkt Syrisch leger van 25.000 troepen. Er werd ingeschat dat 30.000 Israëlische levens verloren zouden gaan. Maar op 9 juni had Israël, na slechts 7 uur strijd, op miraculeuze wijze bezit genomen van de belangrijkste sectoren.
De volgende morgen verwachtten de Israëlische strijdkrachten een nieuwe dag van zware gevechten. De Syriërs hadden echter andere plannen. Voordat de Israëlieten bij hen waren, trokken zij zich terug van de Golan, vluchtten in paniek en lieten wapens achter.
De bergen, die ooit strategisch werden gebruikt om Joden te vermoorden, waren nu in Joodse handen gevallen. Na de voltooiing van dit laatste offensief, tekenden zijn een staakt het vuren.
- Inname van Tel Fakhr
Door grote verliezen had een Israëlisch peloton slechts 25 man over. Toch bleef het overgebleven deel Tel Fakhr, gelegen op de Golan Hoogvlakte, aanvallen. Ze wisten niet dat Tel Fakhr de zwaarst versterkte positie was die Syrië had. Het had loopgraven, bunkers, zwaar prikkeldraad, machinegeweren, anti-tank wapens, en mortieren. Deze Israëlische soldaten maakten geen schijn van kans. Totdat er een wonder gebeurde.
Om geen enkele verklaarbare reden gaf een Syrische kapitein het bevel om niet op de Israëlieten te vuren totdat zij het prikkeldraad bereikt zouden hebben. Voordat de Syriërs het door hadden was het te laat. “De Joden zijn al binnen en wij lijden zware verliezen”, rapporteerden ze aan hun kapitein.
Degenen die nog over waren van het Israëlische peloton waren victorieus en bleven op de Hoogvlakte.
Het resultaat van de wonderen van deze oorlog was de herovering van de Westelijke Muur (Klaagmuur – red.) en grote delen van het land dat Israël nu heeft. Een Israëlische overwinning in slechts zes dagen.
- De Yom Kippur oorlog
In 1973, terwijl het hele land vastte voor Yom Kippur (Grote Verzoendag), vielen 100.000 Egyptische soldaten Israël in het zuiden binnen en meer dan 1400 Syrische tanks vielen Israël vanuit het noorden binnen. Hoewel men kan stellen dat elke oorlog een wonder is, is het overleven van Israël, laat staan het winnen van deze oorlog, waarschijnlijk het grootste wonder van alle oorlogsoverwinningen.
Met een groot deel van het Israëlische leger thuis of in hun synagoges, was Israël zo goed als onverdedigd. In eerste instantie nam Syrië veel terrein in en volgens de logica had Israël deze oorlog moeten verliezen, maar aan het einde van deze Yom Kippur oorlog, had Israël op de een of andere de overmacht weten te bereiken en haar verzwakte legers achtervolgden de Syrische legers tot 20 kilometer ver Syrië in.
- De vallei der tranen
Tijdens de Yom Kippur oorlog hield een onwaarschijnlijk klein deel van de IDF vier dagen lang een groot deel van het Syrische leger tegen op de Golan Hoogvlakte. De Syriërs waren bewapend met honderden tanks, maar gaven het Israëlische leger een gevoel van schijnveiligheid door maandenlang slechts een paar van hun tanks in strijdformatie te laten zien voordat de massale aanval die zij hadden gepland plaatsvond. Als deze aanval succesvol zou zijn geweest, dan hadden zij Israël in kunnen nemen. Ze hadden drie infanterie divisies en meer dan duizend tanks.
Op een gegeven moment werd er gesteld dat er slechts 3 Israëlische tanks tegenover 150 Syrische tanks stonden. Een sergeant die zijn positie wilde verlaten omdat hij geen granaten meer had, kreeg de order om te blijven. Zonder munitie stond hij voor een onmogelijke kans. Er moest een wonder gebeuren om hem te redden, om Israël te redden, en dat is precies wat gebeurde.
De Syriërs trokken zich terug, op het moment dat het Israëlische leger op instorten stond. Er deden theorieën de ronde dat de Syriërs niet geweten zouden hebben dat de Israëlische tanks geen munitie meer hadden en dat zij – door het constant van positie wisselen van de Israëlische tanks – dachten dat Israël veel meer tanks had dan zij in werkelijkheid hadden.
Maar een Syrische soldaat zwoor dat een leger van engelen de paar Israëlische tanks omgaf. Afgaande op de hoeveelheid wonderen die het kleine landje van Israël omringen zou dat best eens kunnen zijn wat echt gebeurde in wat nu bekend staat als de Vallei der Tranen.
- De gasaanval die nooit kwam
Tijdens de Golfoorlog in 1991 dreigde Irak om chemische wapens in te zetten tegen Israël, een land wat geen deel had aan het conflict. Terwijl Irak Israël bombardeerde met raketten, bereidde het land zich voor op een mogelijke chemische aanval. Maar, er vond er nooit één plaats. Waarom niet?
Vreemd genoeg veranderden de windpatronen van hun normale richtingen en bliezen oost van Israël rechtstreeks naar Irak. Het Amerikaanse leger stelde de theorie op dat de vreemd verandering van weer waarschijnlijk de hoofdoorzaak waren voor de beslissing van Irak om geen chemische oorlog te starten, omdat de windrichting er voor had gezorgd dat elke aanval op Israël ook schadelijk zou zijn voor Irak zelf.
- Negenendertig raketten
In 1991 probeerde Irak Israël, zonder enige aanleiding van Israëlische zijde, te provoceren door 39 raketten op Israël af te vuren. Ondanks dit sloeg Israël niet terug en bleef op miraculeuze wijze buiten de Golfoorlog, ook voor een groot deel door Amerikaanse aanmoediging.
Veel van de Iraakse Scud raketten werden door Amerikaanse Patriot raketten onderschept, maar niet allemaal. Maar toch, ondanks het grote aantal aanvallen op de Westelijke Jordaanoever, was er niet één slachtoffer te betreuren. Twee raketten verdwenen. Tot op de dag van vandaag (2015) heeft niemand de verantwoording opgeëist voor het voorkomen van hun aanvallen en ze zijn nooit terug gevonden.
Een andere raket raakte een vuilstort en ontplofte niet. Eén raket landde vlakbij een tankstation, wat een enorme chaos had kunnen veroorzaken, maar ontplofte ook niet. Meerdere raketten misten hun doelen en landden in de Mediterraanse Zee. Eén van de raketten was door een onverklaarbaar zware wind van koers geraakt.
Maar er waren ook een paar raketten die insloegen en wel explodeerden. Eén van deze explodeerde tussen twee gebouwen en vernietigde beide gebouwen, maar niemand kwam bij deze aanval om het leven.
Niet iedereen is zich bewust van de enorme omvang van dit wonder, totdat het noodlot toesloeg en 40 man om het leven kwamen bij één enkele raketaanval op een Amerikaanse bunker in Saoedi-Arabië. Zelfs vandaag de dag zijn er helaas delen van Israël die worden getroffen door raketten en ondanks dat wonderen niet voor iedereen gebeuren is het aantal wonderen voor dit land onmiskenbaar uitzonderlijk hoog.
- Slachting vermeden
Tijdens de zomer van 2014 werd bekend dat hamas voorraden die door Israël waren gegeven voor burgerprojecten, om tunnels te bouwen die hen in staat zouden stellen om wapens te vervoeren en Israël binnen te vallen. In de weken voor 17 juli verkenden scouts van hamas het gebied waar één van hun tunnels uit zou komen, vlakbij het boerendorp Sufa. Het was perfect.
Op dat moment was het een dichtbevolkt gebied van boeren, omgeven door hoog tarwe. Israël zou geen schijn van kans hebben. Maar, de terroristen hielden geen reken met de aanwezige kracht van gebed. Volgens Joods gebruik, is er een Bijbels voorschrift dat vereist dat boeren moeten oogsten voordat zij een sabbatsjaar nemen, waarin het in Israël verboden is om te oogsten.
Op 17 juli kwamen de terroristen uit hun voltooide tunnel en vonden een leeg open veld. De door hen voorgenomen aanval vond plaats net nadat het sabbatsjaar was begonnen, dus waren de religieuze boeren niet meer aan het verbouwen. Zonder het hoge tarwe als bescherming werden de terroristen snel gezien en opgepakt door het IDF.
Een potentiële slachting werd door dit wonder voorkomen. En kijkend naar de geschiedenis van Israël staan er nog grotere wonderen te gebeuren.
Nog geen reacties